‘Drijfanker uit, de horizon stijgt’

Wij, van Literair café de Geestgronden, zijn de bedenkers van het media-kunstwerk “Drijfanker uit, de horizon stijgt” (naar conceptueel ontwerp van dichter & beeldend kunstenaar Cathrien Berghout) dat in de toekomst geëxposeerd zal worden. Verdere financiering om het ontwerp uit te werken wordt nog gezocht.

Dit titelgedicht is opgenomen in de bundel van het Watersnoodmuseum, getiteld Dichter bij water, 70 gedichten over 1953 en de toekomst. Op 30 september 2023 is een eerste exemplaar van deze bundel overhandigd aan Monique Schoonen, voorzitter van het Zeeuws Cultuur Overleg.

Door Cathrien Berghout voor dit gedicht geraadpleegde bronnen:

o Ten eerste beschermen-gesloten: het afsluiten van de Nieuwe Waterweg bij Rotterdam en het afvoeren van rivierwater naar zee met een gigantisch pompsysteem, eventueel in combinatie met het afvoeren van meer rivierwater naar zee via Zeeland of meer water door de IJssel naar het IJsselmeer.

o Ten tweede beschermen-open: het vaker tijdelijk afsluiten van de Nieuwe Waterweg in combinatie met veel hogere dijken langs de rivieren en aangepast bouwen. Ook hierbij zal vermoedelijk veel meer water via Zeeland worden afgevoerd. Dat water moeten we ergens laten. Daar moet dan ruimte voor komen. Daar kun je dus niet bouwen. Als je daar wel bouwt, zoals veel Zeeuwse gemeenten willen, kun je als waterbeheerder de keuze voor deze richting al niet meer maken.

o De derde manier is meebewegen: het verplaatsen van activiteiten, het natter maken van de veenweidegebieden in het westen, veel ruimte voor natuur en desnoods drijvende steden en grote terpen.

o Ten vierde zeewaarts: een nieuwe kustlijn op een aantal kilometers uit de kust, met eilanden en een randmeer met ruimte voor woningbouw en het bergen van rivierwater. Of een extreme aanpassing zoals een dam tussen Noorwegen, Engeland en Frankrijk.